ιστορία μυστηρίου στον Φάρο της Χαλκίδας

«Η ιστορία μας έχει να κάνει με τον φάρο της Χαλκίδας, θυμάμαι που ήμασταν μικρά παιδιά και παίζαμε ανέμελα μέσα στο δάσος, στις κούνιες, η τρέχαμε σαν παλαβά στα σκοτεινά μονοπάτια.
Τώρα θα μου πείτε ποιο δάσος κρύβει μέσα του έναν φάρο. Και όμως ο φάρος της Χαλκίδας βρίσκεται σε ένα δάσος και είναι ακόμα σε λειτουργία. Ο φάρος της κακής κεφαλής. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος για ζευγαράκια για περίπατο η ακόμα για ιστορίες τρόμου. Και ναι αυτός ο φάρος κρύβει πολλά σκοτεινά μυστικά…
Θυμάμαι που τα βράδια μαζευόμασταν στα παγκάκια και λέγαμε διάφορες ιστορίες και ο σκοπός μας ήταν ένας. Να τρομάξουμε και να φύγουμε τρέχοντας από το σκοτεινό δάσος. Υπήρχε όμως μια αληθινή ιστορία όπου μας την είχε διηγηθεί ο δασοφύλακας που δούλευε και σαν υπεύθυνος στον φάρο και για αυτό τον λόγο ποτέ δεν μας άφηνε να καθόμασταν μετά τις δύο η να ερχόμασταν τα βράδια όπου είχε πανσέληνο.
Η ιστορία του μετά από λίγα χρόνια μάθαμε πως ήταν αληθινή γιατί εμείς οι ίδιοι ήμασταν που βρήκαμε έναν τάφο ενός μικρού κοριτσιού. Και το μόνο που θέλω τώρα είναι να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου.
Ξέχασα να σας αναφέρω ότι ο δασοφύλακας είχε πολύ τρομακτική όψη και τον φοβόμασταν. Είχε μεγάλη γενειάδα και το ένα μάτι ήταν γυάλινο και πάντα κρατούσε στο δεξί χέρι ένα μπαστούνι. Μάλιστα κάποιοι έλεγαν πως είχε σκοτώσει κάποιον με αυτό μια φορά…
Η ιστορία του έχει να κάνει με μια ψυχή ενός κοριτσιού που είχε εγκλωβιστεί μέσα στο δάσος στοιχειώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του, μέχρι κάποιος να πάρει εκδίκηση για τον άδικο και βίαιο μα και απαίσιο θάνατο της… Πρόκειται για ένα κορίτσι 13 χρόνων που το απήγαγαν 5 παιδιά όπου το χτυπούσαν ανελέητα, την βίαζαν και την κακομεταχειρίζονταν ξανά και ξανά μέχρι τελευταίας πνοής. Kαι όλα τα στοιχεία, μαζί με το άψυχο και βασανισμένο κορμί της, θάφτηκαν κάπου στο φάρο μέσα στο δάσος. Στο φάρο της κακής κεφαλής…
Το όνομα αυτό το έχει πάρει για πόλους λόγους, έχουν γίνει παρά πολλά και συνεχίζονται να γίνονται. Από ναρκωτικά, δολοφονίες, βιασμοί, μέχρι και μαύρη μαγεία. Και μάλιστα αυτό το κορίτσι έπεσε θύμα τελετής. Αυτά τα πέντε παιδιά άνηκαν σε ένα γκρουπ σατανιστών. Ο σκοπός τους ήταν να χαρίσουν την ψυχή της στον σατανά με αντάλλαγμα λίγο πλούτο αφού πρώτα πέρασαν καλά μαζί της. Αλλά φαίνεται πως αυτός δεν την ήθελε, δεν ήταν ποια παρθένα. Έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να εγκλωβίσουν την ψυχή της ανάμεσα σε δύο κόσμους περιστοιχειώνοντας το φάρο μέσα στο δάσος…
Θυμάμαι ποιο παλιά πριν απαγορευτεί η είσοδος μετά τα μεσάνυχτα, πως είχα ακούσει κάποια ζευγαράκια να λένε πως καθώς έτυχε να απολαμβάνουν τον έρωτα τους εκείνες τις απαγορευμένες ώρες να ακούνε αμυδρά έναν ψίθυρο στο αυτί η να ακούνε κάποιον να τρέχει μέσα στο δάσος πατώντας στις πευκοβελόνες και στα ξεροκλάδια που υπήρχαν στο χώμα, η ακόμα ένα γέλιο η ένα κλάμα ενός μικρού κοριτσιού. Η ακόμα πως ένιωσαν κάτι να τους πιάνει στον ώμο η ένα μικρό σπρώξιμο. Αλλά κανένας δεν είδε τίποτα, ποτέ δεν έβλεπαν. Μόνο άκουγε. Κάπως έτσι και εγώ με την παρέα μου.
Από την μέρα που μας είπε την ιστορία ο δασοφύλακας θέλαμε να μάθουμε πόσο αλήθεια ήταν όλα αυτά. Και κάπου εδώ ξεκινάει η δίκη μου ιστορία. Η περιέργεια πάντα κέντριζε το μυαλό μας και κάθε νύχτα πηγαίναμε με την παρέα μου έξω από το δάσος. Αλλά η πόρτα ήταν πάντα κλειστή και μάλιστα με αλυσίδες… Εκεί συναντούσαμε συνέχεια την ησυχία και στην ατμόσφαιρα ακούγονταν μόνο οι δικές μας ομιλίες και τα γέλια μας.
Μια νύχτα σκέφτηκα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα και είπα στους φίλους μου να πηδήξουμε την είσοδο και να περπατήσουμε μέχρι το φάρο. Τους καθησύχαζα ότι όλα επρόκειτο για μια φήμη… Ένας από την παρέα, ο Στέλιος, δεν σταμάτησε τα αστεία και τα κακόγουστα σχόλια. «Άντε Καλημέρης, πήγαινε εσύ πρώτος κι αν γυρίσεις ζωντανός, θα ακολουθήσουμε κι εμείς» μου είπε και έσκασε στα γέλια. Αν και όλοι παίζαμε τα παλικάρια, κανένας μας δεν είχε το κουράγιο να μπει στο σκοτεινό δάσος κι έτσι αποφασίσαμε να περιμένουμε έξω μήπως και ακούσουμε κάτι…. Όλα ήταν ήρεμα ώσπου ξαφνικά γύρω στις 4 τα ξημερώματα μια άγρια φωνή από το βάθος. Ποιος είναι εδώ; Τα πόδια μας κόπηκαν αλλά δεν πήρε πολύ ώρα να καταλάβουμε πως ήταν ο δασοφύλακας και το βάλαμε αμέσως στα πόδια τρέχοντας και γελώντας δυνατά.
Την επόμενη μέρα ξαναπήγαμε και όλα ήταν και πάλι ήρεμα. Αυτή τη φορά ήμασταν κι εμείς πιο ήρεμοι. Το ίδιο σκηνικό ακολούθησε για αρκετές μέρες. Πηγαίναμε και περιμέναμε έξω από το δάσος. Ώσπου ένα βράδυ Κυριακής βρήκα το θάρρος και πήδηξα μέσα. Δεν ξέρω το γιατί αλλά μόλις το έκανα, μια ανατριχίλα και κρύος ιδρώτας περιέλουσε το κορμί μου, ενώ ταυτόχρονα ένας ψυχρός αέρας με χτύπησε για λίγο στο σβέρκο. Υποψιάστηκα ότι μάλλον θα ήταν από το φόβο μου. Στα υπόλοιπα παιδιά είπα πως όλα είναι εντάξει και έτσι ακολούθησαν κι αυτοί. Στην αρχή κοιτούσαμε ο ένας στα μάτια τον άλλον και μετά με μεγάλη επιφυλακτικότητα κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά. Όλα φαίνονταν ήρεμα μέσα στο σκοτάδι. Μόνο το θρόισμα από τα φύλλα των δέντρων υπήρχε.
Έτσι σιγά – σιγά και πάντα δειλά αρχίσαμε να περπατάμε προς το βάθος… Το σκοτάδι μας είχε περικυκλώσει. Δεν βλέπαμε ούτε τη μύτη μας. Ώσπου ξαφνικά μια λάμψη από το πουθενά εμφανίστηκε λίγα μέτρα μακριά μας. Εκεί παγώσαμε για τα καλά. Δεν είχα ξανανιώσει τέτοιο φόβο. Για λίγο ήταν ακίνητο σαν να μας παρακολουθούσε… Και μετά τίποτα… Απλά εξαφανίστηκε… Δεν μείναμε άλλο εκεί… Αμέσως τρέξαμε προς την έξοδο και φύγαμε για την πλατεία στον Άγιο Ταξιάρχη. Αυτό που θέλαμε να πιστέψουμε ήταν πως αυτό που είδαμε ήταν ο δασοφύλακας που κρατούσε το φανάρι… Όμως, ήταν αυτός; Ή απλά κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας;
Για μέρες δεν ξαναπατήσαμε το πόδι μας εκεί… Είχαμε φοβηθεί όσο ποτέ στη ζωή μας! Αλλά καταλάβαμε ότι σε αυτό το δάσος υπήρχε ένα μυστήριο που περίμενε υπομονετικά κάποιον να το λύσει. Η περιέργεια όμως μας νίκησε και αρχίσαμε τα τηλεφωνήματα μεταξύ μας για να συμφωνήσουμε να ξαναπάμε. Όπως και τις πρώτες μέρες έτσι και τώρα ήμασταν διστακτικοί αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάμε. Το ότι υπήρχε πανσέληνος εμείς το αγνοήσαμε και είχαμε ξεχάσει και τα λόγια που μας είχε πει ο δεσμοφύλακας για τα βράδια με ολόκληρο το φεγγάρι.
Όταν φτάσαμε στο δάσος, έκανα εγώ την πρώτη κίνηση για δεύτερη φορά και ξανάνιωσα εκείνη την ανατριχίλα, τον κρύο ιδρώτα και αυτή τη φορά ένα ψίθυρο στο δεξί αυτί μου πιστεύοντας ότι αυτό που άκουσα ήταν το όνομα μου…
Ένιωσα ότι κάποιος η κάτι με καλούσε προς το βάθος του δάσους. Αυτή τη φορά δεν περίμενα τους φίλους μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι με έσπρωχνε σαν μαγνήτης προς το απόλυτο σκοτάδι… Οι υπόλοιποί βλέποντας με, με ακολούθησαν χωρίς να υποψιάζεται κανένας μας για αυτό που θα συνέβαινε.
Ναι καλά ακούσατε, αυτό που θα μας συνέβαινε. Καθώς προχωρούσαμε προς το σκοτεινό δάσος ο ψυχρός αέρα περιέλουζε για δεύτερη φορά ολόκληρο το κορμί μου. Αμέσως αντίκρισα ξανά το ίδιο φως να βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά μου ξαφνικά όλα πάγωσαν. Τα χέρια μου κοκκάλωσαν και ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Κρύος ιδρώτας να με λούζει και καθώς διακρίνω την άχνα μου να βγαίνει από το στόμα μου να νιώθω ότι θέλω να βάλω τις κραυγές και να φύγω τρέχοντας έξω από το δάσος. Κάτι όμως με σταματούσε, και κάτι με έσπρωχνε όλο και ποιο δυνατά να πάω προς το μέρος του. Οι φίλοι μου είχαν χαθεί δεν τους έβλεπα πια. Άκουγα να με φωνάζουν αλλά δεν έδινα καμία σημασία και αυτό γιατί ήμουν χαμένος. Χαμένος στο κάλεσμα του φωτός.
Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με καθοδηγεί προς το μέρος του κι εγώ δειλά δειλά και έντρομος απλά ακολουθούσα. Λίγα μέτρα μακριά του το διακρίνω πλέον καθαρά και ήταν, είναι ότι αυτό που έβλεπα ήταν ακριβώς αυτό που μας είχε περιγράψει ο δασοφύλακας.
Και ναι ήταν το σχήμα του κοριτσιού που μας είχε περιγράψει. Κυριευμένος από το φόβο κατάφερα και πλησίασα αρκετά κοντά και διέκρινα ότι ήταν πολύ λυπημένο και έκλαιγε γονατιστό. Έτσι δεν δίστασα να το ρωτήσω άμα είναι καλά η αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Ξαφνικά σταματά να κλαίει, γυρίζει να με κοιτάξει, βγάζει μια κραυγή και πετώντας έρχεται κατά πάνω μου, περνάει από μέσα μου με άγριο ύφος και εξαφανίζεται. Ρίγος και ανατριχίλα κυριεύει πλέον το κορμί μου. Το αίμα μου έχει παγώσει και νιώθω την καρδιά μου να σταματά. Τα γόνατα μου και τα χέρια μου ακουμπισμένα στο χώμα να κάνω προσπάθειες να σηκωθώ, το σώμα ακίνητο παραμένει αφού εξασθένησαν όλες οι δυνάμεις μου.
Αμέσως κραυγές και ουρλιαχτά στοιχειώνουν όλο το δάσος. ώσπου νιώθω ένα χέρι από πίσω να με ακουμπά στον ώμο και μια φωνή να με ρώτα άμα είμαι καλά. Αμέσως όλα σταματάνε και απόλυτη σιωπή κυριαρχεί και πάλι στο δάσος. Οι δυνάμεις μου επέστρεψαν και πάλι στο κορμί μου, ενώ τα ρίγη και οι ανατριχίλες που κυρίευαν ποιο πριν έφυγαν και αυτά έτσι ξαφνικά. Δεν αργώ να διαπιστώσω ότι βρισκόμουν γονατισμένος στο σημείο που ήταν γονατισμένο η μορφή του κοριτσιού. Παρατήρησα πως υπήρχε ένα σύμβολο πάνω σε μια πέτρα αλλά δεν μπορούσα να το διακρίνω καθαρά μέσα στο σκοτάδι και έτσι σηκώθηκα και έφυγα με τους φίλους μου.
Στο δρόμο της επιστροφής εξηγούσα στους φίλους μου όλο το σκηνικό που είχε συμβεί αλλά κανένας δεν πίστεψε από όλα όσα είπα για το λόγο ότι για αυτούς ήταν όλα φυσιολογικά και ήρεμα. Ούτε σκιές ούτε κλάματα ούτε κραυγές και ουρλιαχτά. Το μόνο που έλεγαν ήταν πως υπήρχε πρόβλημα στον εγκέφαλο μου και πως τα έχω χάσει αλλά να μην ανησυχώ, με ένα γενικό σέρβις θα είμαι σαν καινούργιος. Χα χα δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να με πειράζουν μέχρι να πάρει ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του. Αλλά μήπως έχουν δίκιο; Μήπως όλα ήταν στο μυαλό μου και ήταν όλα στη φαντασία αφού ήμουν επηρεασμένος από το φόβο και το σκοτάδι; Όπως και να έχει θα πρέπει να πάω ξανά εκεί μα πρώτα πρέπει να μάθω για το σύμβολο που είδα τη συμβολίζει και ποια η σημασία του.»Ένας αναγνώστης του site storiesfromthegrave.com διηγείται ένα γεγονός που ο ίδιος έχει ζήσει στη Χαλκίδα.